„Ojcowie założyciele naszego typu życia monastycznego byli naśladowcami Gwiazdy ze Wschodu, mianowicie przykładu tych pierwszych mnichów wschodnich, którzy mając w sobie wciąż płonącą pamięć o Krwi przelanej przez Pana nie tak dawno temu, udali się na pustynie, by wieść życie w samotności i ubóstwie ducha. W związku z tym, mnisi klauzurowi, którzy dążą do tego samego celu, muszą czynić tak jak oni; muszą wycofać się na pustynie oddalone od ludzi i do cel oddalonych od zgiełku świata, a nawet samego klasztoru; i muszą trzymać się, w szczególny sposób, z dala od wszelkich światowych wiadomości.”
STATUTY ZAKONU KARTUZÓW Księga Pierwsza, Rozdział 3, Mnisi Klasztorni

„Naszym głównym przedsięwzięciem i celem jest poświęcenie się ciszy i samotności celi. Jest to ziemia święta, miejsce, w którym jako człowiek ze swoim przyjacielem, Pan i Jego sługa często rozmawiają razem; jest jak dusza wierna, często zjednoczona ze Słowem Bożym; jest jak panna młoda, która uczyniła się jedną ze swoim małżonkiem; jest jak ziemia połączona z niebem, boskość z człowiekiem. Podróż jest jednak długa, a droga sucha i jałowa, którą należy przebyć, aby osiągnąć źródło wody, ziemię obiecaną.” ​
STATUTY ZAKONU KARTUZÓW
Księga Pierwsza, Rozdział 4, Przebywanie w celi i milczenie