Dokładna data urodzin Św. Brunona nie jest do końca znana. Wiemy, że urodził się w Kolonii w Niemczech między rokiem 1027 a 1030 r. Brakuje danych o jego rodzinie, okresie nauki, pracy w Reims, czy tez dokładnej dany zostania kanonikiem św. Kuniberta w Kolonii. Ok. 1050 r. po zdobyciu odpowiedniego wykształcenia, jedzie do głośnej wówczas szkoły katedralnej w Reims, by potem pojechać do Tours, gdzie zostaje uczniem Berengariusza, sławnego w tamtym czasie filozofa i teologa. Dzięki swojemu dowcipowi i otwartości umysłu, w 1056 r. wraca do Reims gdzie został nauczycielem, scholastykiem a później jej przełożonym. Przypuszczalnie ok. 1055 r. zostaje wyświecony na kapłana. Mając ok. 26-28 lat zostaje przełożonym szkoły katedralnej w Reims, co sugeruje, że już wtedy cieszył się sporym autorytetem i zaufaniem, jak i wiedzą. Pracował w niej przez dwadzieścia lat. Ze szkoły Tours wyszło wielu wybitnych mężów tamtych czasów, a wśród nich Otton z Chatillon, późniejszy papież bł. Urban II, i św. Hugo, późniejszy biskup Grenoble.
Czasy św. Brunona to okres walk miedzy władzą świecką a kościelną o tzw. inwestyturę, czyli, kto decyduje o obsadzaniu stanowisk w kościele. Również Św. Brunon nie uniknął udziału w tych sporach. Opowiedział się po stronie obozu reform kościoła – przeciw ingerencji państwa w sprawy kościelne.
W roku 1076 arcybiskup Reims, Manasses de Gournay, mianował Brunona swoim kanclerzem, ale w tym samym roku pozbył się go, a dodatkowo na skutek nieporozumień między nimi został zmuszony do opuszczenia miasta wraz z Radulfem Zielonym. Biskup pozbył się św. Brunona, gdy ten, zwracał mu uwagę karierowiczostwo i brak skrupułów
św. Brunon, młody teolog, aby uniknąć publicznego zgorszenia oskarżył Arcybiskupa Reims na synodzie Autun o symonię („handlowanie” godnościami kościelnymi). Synod potępił arcybiskupa, a nawet go deponował z urzędu. Arcybiskup odwołał się do Rzymu, a równocześnie dzięki poparciu władz świeckich zaczął gnębić swoich przeciwników, doprowadzając do utraty pracy, stanowiska przez św. Brunona i usunięcia go z diecezji, co trwało do 1080 r., gdy zmarł Arcybiskup Manasses, a św. Brunon powrócił do Reims. Pięć lat z jego życia, jest nam dokładnie nieznane, można jedynie przypuszczać, że to wówczas podjął decyzję o opuszczeniu świata i rozpoczęcia życia pustelniczego. W tym czasie przebywał w zamku hrabiego z Roucy – sur – l`Aisne, Ebal, gdzie odbyła się rozmowa między nim a Radulfem Zielonym i Fulkem Jednookim
Po powrocie do Reims proponowano św. Brunonowi objęcie godności arcybiskupiej, ale nie zgodził się i wybrał powrót do szkoły katedralnej. Na początku roku 1084, złożył rezygnację ze wszystkich stanowisk i udał się na wędrówkę w poszukiwaniu miejsca, w którym mógłby założyć prowadzić życie poświęcone Bogu. Wraz z nim opuścili Reims Piotr z Bethune i Lambert z Burgundii.
Dotarli do słynnego wówczas cysterskiego ośrodka życia duchowego opactwa w Molesme. Zamieszkali w znajdującej się w pobliżu pustelni Seche – Fontaine, która jednak św. Brunonowi nie odpowiadała. Dwaj jego towarzysze postanowi wstąpić do zakonu, organizowanego przez św. Roberta
Kroniki kartuskie mówią, że w 1084 r. około dnia wspomnienia narodzin św. Jana Chrzciciela, który sam swoje życie wiódł na pustyni, św. Brunon wraz z sześcioma towarzyszami przybyli do św. Hugona biskupa Grenoble, swojego byłego ucznia, który przyjął go z wielką czcią należną mistrzowi i jako biskup oddał mu w posiadanie odległą o 24 km od Grenoble pustelnię, zwana „desertum Carthusiae”.
W pustelni św. Brunon zorganizował sobie wśród szczytów alpejskich klasztor, razem z kamiennym kościołem pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny i św. Jana Chrzciciela. Poświecenia klasztoru, konsekracji kościoła oraz uroczystego wprowadzenia do niego zakonników dokonał św. Hugon, biskup Grenoble. Klasztor niebawem tak się rozrósł, ze otrzymał nazwę „Wielkiej Kartuzji”. Jednak nie dane mu było cieszyć się spokojem pustelni, bo po 6 latach został wezwany do Rzymu, przez swojego ucznia, papieża Urbana II, który mianował go swoim współpracownikiem. św. Brunon był osobistym doradcą papieża, jednak funkcję pełnił bez rozgłosu, tak, że nie zachowały się żadne dokumenty na ten temat, ani nie zrobił kariery w Rzymie. Również nie przyjął proponowanego mu arcybiskupstwa w Reggio.
Papież ten zamierzał prowadzić dalej reformę Kościoła, zapoczątkowaną przez św. Grzegorza VII. Borykał się z antypapieżem, popieranym przez cesarza Henryka IV, który najechał Rzym, z którego wraz ze św. Brunonem uciekli i oddali się pod opiekę normańskiego hrabiego Rogera z południa Włoch.
św. Brunon wielokrotnie prosił papieża, by mu pozwolił wrócić do Francji, na co jednak nie dawał zgody. Papież zgodził się jedynie, by Święty założył nową kartuzję w Kalabrii. Hrabia Roger ofiarował Świętemu w diecezji Squillace (Catanzaro) miejsce ustronne, zwane La Torre. Tu z pomocą arcybiskupa Reggio Calabria wystawiono nową kartuzję w roku 1092, która istnieje do dnia dzisiejszego. Sanktuarium leży w odległości 2 km od wioski Serra San Bruno na wysokości ok. 900 m, otoczenie wysokimi wzgórzami. Właśnie w tym sanktuarium św. Brunon rozstał się z życiem 6 października 1101 roku w wieku lat 71. Jego doczesne szczątki pochowano w kościele opactwa. W roku 1513 znaleziono je nienaruszone. Obecnie kości jego są umieszczone wraz z relikwiami jego następcy.
Św. Brunon nigdy nie został kanonizowany w uroczysty sposób. W 1514 roku papież Leon X pozwolił na oddawanie czci św. Brunonowi w ramach zakonu kartuzów. Papież Grzegorz XV w 1623 r. kanonizował go, co potwierdził papież Klemens X w 1674 r.
Miejsce wiecznego spoczynku św. Brunona w La Torre w Kalabrii we Włoszech, było i jest miejscem licznych cudów i uzdrowień. W roku 1984 r. z racji 900-lecia Zakonu Kartuzów, tamtejszy klasztor odwiedził Ojciec Święty Jan Paweł II.
W ikonografii św. Brunon przedstawiany jest w białym habicie kartuzów. Jego atrybutami są: gałązka oliwna, globus, krzyż, mitra i pastorał u stóp, palec przy ustach, czaszka.
Św. Brunon z Kolonii najbardziej znany jako założyciel Zakonu Kartuzów. Natomiast większość swego życia spędził jednak „w świecie” jako ksiądz diecezjalny, nigdy niezwiązany z żadną wspólnotą życia konsekrowanego.
Literatura:
Najstarsze pisma Kartuzów, t 15. Tyniec, Wydawnictwo Benedyktynów, 1997 http://www.newadvent.org/cathen/03014b.htm